Hospice, hardlopen en zebra's zoeken
Blijf op de hoogte en volg Bjorn
11 November 2014 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Donderdagochtend, 07.00. Ik werd per auto naar het hospice gereden, genoot ondertussen van het uitzicht en werd derhalve even bijgepraat door Denise, maatschappelijk werkster in dienst van het hospice. Zo'n 45 fijne minuten later werd ik voorgesteld aan de medewerkers aldaar en aan mijn personal driver die dag, daarnaast ook nog maatschappelijk werker. Jeanette, heel aardige vrouw, veel humor en ook veel relativeringsvermogen, geschikt voor haar vak en leuk om een dag mee op te trekken. Het hospice heeft zelf geen bedden met verpleging daarbij. Zij ondersteunen (ernstig) zieke inwoners van Graaff Reinet en omliggende gebieden middels huisbezoeken, bijvoorbeeld voor het regelen van medicijnen, of een ziekenhuis bezoek of andere praktische zaken. Ook geven ze psychische ondersteuning. Voor mensen die "below de breadline" leven zijn er ook extra voedingsmiddelen en supplementen beschikbaar. En een aantal van deze mensen kregen vandaag een behandeling van deze jongen. Ik was om eerlijk te zijn een piepklein beetje nerveus, maar vooral erg nieuwsgierig.
De eerste behandeling gaf me de eerste shock die dag. Ik volgde Jeanette naar het eerste huis, dacht ik. Een mooi geschilderd geel huis, niet erg groot maar netjes. Dat valt mee, dacht ik nog. Vlak voordat we bij de ingang waren sloeg ze ineens linksaf naar een ruimte, waar ik op dat moment even geen naam voor had. Een hok van nog geen 10 vierkante meter, aan elkaar getimmerd met golfplaten en karton met daarin een koelkast, tafeltje met magnetron, een radio, twee bedden en tafeltje. Op een bed lag een magere dame van 74 jaar, maar als je zou zeggen dat ze 91 was geloof je het ook, op dus, bijna. Een hersenbloeding had voor alle aanwezige ongemakken gezorgd, wat maakte dat lopen niet meer ging en praten met heel veel moeite, wat haar er niet van weerhield. Gedurende de behandeling vroeg ze me wel 10 keer of ik echt niks wilde drinken. De behandeling was bijzonder voor allebei, pijnlijk, maar verliep verder zonder problemen. De dochter van deze dame, die goed voor haar zorgde, bleef zonder al te veel woorden, vol bewondering toekijken. Dit maakte ze niet elke dag mee. Qua indrukken vond ik het voor vandaag eigenlijk meer dan genoeg, er wachtte er alleen nog twee mensen op een behandeling, dus ik ging vrolijk verder, zo vrolijk mogelijk.
De tweede dame woonde in een huis dat verbouwd werd, al een maand of 4. Van buiten netjes; vanbinnen een bouwval. Een bank stond er een paar stoelen stonden er, meer niet. Niet dat ik meer nodig had, maar gezellig is natuurlijk anders. De dame in kwestie schatte ik een jaar of 30 en een hersenbloeding had ook haar afhankelijk van een rolstoel gemaakt. De behandeling was prettig en werd zo te zien ook prettig ervaren. Mijn behandelingen voor de ochtend zaten erop en Jeanette had nog wat reguliere huisbezoeken op de planning staan. Ik vroeg of ik met haar mee mocht, om te zien wat je als maatschappelijk werker zoal tegenkomt, ik ben er nou toch. Ik dacht dat ik tijdens mijn stage in Amsterdam-Noord wel wat armoede had gezien, maar dat viel hierbij vergeleken in het niet. Mensen die, vaak vervuild, ernstig ziek in een donker, stinkend hok liggen, dat moet niet mogen, ook hier niet.
Wat volgde was een welverdiende lunchpauze die me wat ademruimte gaf, om de ochtend even de ochtend te laten. Om 14.30 pakte Jeanette de telefoon en belde een van haar cliënten. Dat ging ongeveer zo:" Goedemiddag Jeanette hier, hoe gaat het met je? Heb jij zin in wat leuks, het is ook ontspannend, beloof ik je. Ja? Oja, het is een jongeman. Was je voeten, ik kom eraan." Deze vrouw van een jaar of 45 had een huis vol kinderen, was niet ernstig ziek, maar had haar man enkele weken geleden begraven, die onder behandeling was bij het hospice. Stukje nazorg dus. Deze fijne behandeling was het einde van een inspirerende dag, die ik niet snel zal vergeten.
Dan hadden we op vrijdag ook nog een loopwedstrijdje. The Full Moon Run. De maan, laat staan vol, was ver te zoeken, want deze was de dag ervoor al op volle sterkte, Zuid-Afrikanen en planning, oja. De ervaring was er niet minder om. Er waren zo'n 50 deelnemers die wel een 12 km zagen zitten, inclusief een aantal klimmetjes. Ik voegde me als vaak bij de het voorste groepje lopers die ik na 2 km liet lopen, gingen veel te rap, en ik zou te hard moeten werken om te kunnen genieten. Ik besloot de focus te leggen op mijn eigen tempo en binnen mijn grenzen te blijven. De heuvels waarin ik voor een deel in getraind had brachten me goed aan het hijgen. Ik liep op de 4e plek en dat zou zo blijven. Na 6 km kreeg ik bandje, die bij vertoning, 6 km later, een geldige eindtijd opleverde. De ondergaande zon stond mooi achter de bergen en verzachtte de pijn die ik mijn kuiten voelde. Mooier lopen kan bijna niet. Na 9 km was het het helemaal donker en ik had de uitgifte post van de lampjes natuurlijk net weer even gemist. Gelukkig kreeg ik bij de waterpost op 9 km een hoofdlampje, maatje XXL. Ik hield hem in mijn hand en liep veilig naar de finish. Ik finishte in 55 min, moe, maar niet gesloopt, lekker gelopen. Mijn Garmin telde 11.2 km, wat ik voor de beeldvorming toch maar even voor me hield.
Na afloop sprak ik de nummer twee die op me 8 min voorbleef. Bleek gelukkig een goeie loper, had de marathon al binnen de 3 uur afgelegd, en draaide zijn hand niet om voor 34 min, op 10 km! Lopen kunnen ze hier ook, en hard ook. De race refreshments die me beloofd waren, waren dik in orde. Ik schepte mijn bord op met salade, rijst en worstjes, prima voor het herstel. De organisator vertelde me dat de opbrengst naar de Holland hockey Tour gaat. Het is de bedoeling dat de hockeyclub uit Graaf Reinet volgend jaar naar Nederland afreist en daar een paar wedstrijdjes speelt, hartstikke gaaf. Dat houden we even in de gaten.
Zaterdag reed ik met Annemiek naar het Mountains Zebra Park en reden een rondje, op zoek naar een paar Zebra's. Wat denk je? Geen een gezien. Wel een paar andere diertjes die je in Koog aan de Zaan niet tegenkomt, hoop ik. Ik weet nog dat we vroeger na een dag dobberen op de Waddenzee, op zoek naar zeehonden, er geen tegen kwamen. Kregen we gewoon ons geld terug, daar trapte ze hier mooi niet in. Wel hadden we de volgende morgen aangenaam bezoek van nieuwsgierige aapjes. Daar heb ik niet zo op, de beelden spreken voor zich. Nog een weekje, en dan ben ik weer terug, geniet nog even van de rust.
De eerste behandeling gaf me de eerste shock die dag. Ik volgde Jeanette naar het eerste huis, dacht ik. Een mooi geschilderd geel huis, niet erg groot maar netjes. Dat valt mee, dacht ik nog. Vlak voordat we bij de ingang waren sloeg ze ineens linksaf naar een ruimte, waar ik op dat moment even geen naam voor had. Een hok van nog geen 10 vierkante meter, aan elkaar getimmerd met golfplaten en karton met daarin een koelkast, tafeltje met magnetron, een radio, twee bedden en tafeltje. Op een bed lag een magere dame van 74 jaar, maar als je zou zeggen dat ze 91 was geloof je het ook, op dus, bijna. Een hersenbloeding had voor alle aanwezige ongemakken gezorgd, wat maakte dat lopen niet meer ging en praten met heel veel moeite, wat haar er niet van weerhield. Gedurende de behandeling vroeg ze me wel 10 keer of ik echt niks wilde drinken. De behandeling was bijzonder voor allebei, pijnlijk, maar verliep verder zonder problemen. De dochter van deze dame, die goed voor haar zorgde, bleef zonder al te veel woorden, vol bewondering toekijken. Dit maakte ze niet elke dag mee. Qua indrukken vond ik het voor vandaag eigenlijk meer dan genoeg, er wachtte er alleen nog twee mensen op een behandeling, dus ik ging vrolijk verder, zo vrolijk mogelijk.
De tweede dame woonde in een huis dat verbouwd werd, al een maand of 4. Van buiten netjes; vanbinnen een bouwval. Een bank stond er een paar stoelen stonden er, meer niet. Niet dat ik meer nodig had, maar gezellig is natuurlijk anders. De dame in kwestie schatte ik een jaar of 30 en een hersenbloeding had ook haar afhankelijk van een rolstoel gemaakt. De behandeling was prettig en werd zo te zien ook prettig ervaren. Mijn behandelingen voor de ochtend zaten erop en Jeanette had nog wat reguliere huisbezoeken op de planning staan. Ik vroeg of ik met haar mee mocht, om te zien wat je als maatschappelijk werker zoal tegenkomt, ik ben er nou toch. Ik dacht dat ik tijdens mijn stage in Amsterdam-Noord wel wat armoede had gezien, maar dat viel hierbij vergeleken in het niet. Mensen die, vaak vervuild, ernstig ziek in een donker, stinkend hok liggen, dat moet niet mogen, ook hier niet.
Wat volgde was een welverdiende lunchpauze die me wat ademruimte gaf, om de ochtend even de ochtend te laten. Om 14.30 pakte Jeanette de telefoon en belde een van haar cliënten. Dat ging ongeveer zo:" Goedemiddag Jeanette hier, hoe gaat het met je? Heb jij zin in wat leuks, het is ook ontspannend, beloof ik je. Ja? Oja, het is een jongeman. Was je voeten, ik kom eraan." Deze vrouw van een jaar of 45 had een huis vol kinderen, was niet ernstig ziek, maar had haar man enkele weken geleden begraven, die onder behandeling was bij het hospice. Stukje nazorg dus. Deze fijne behandeling was het einde van een inspirerende dag, die ik niet snel zal vergeten.
Dan hadden we op vrijdag ook nog een loopwedstrijdje. The Full Moon Run. De maan, laat staan vol, was ver te zoeken, want deze was de dag ervoor al op volle sterkte, Zuid-Afrikanen en planning, oja. De ervaring was er niet minder om. Er waren zo'n 50 deelnemers die wel een 12 km zagen zitten, inclusief een aantal klimmetjes. Ik voegde me als vaak bij de het voorste groepje lopers die ik na 2 km liet lopen, gingen veel te rap, en ik zou te hard moeten werken om te kunnen genieten. Ik besloot de focus te leggen op mijn eigen tempo en binnen mijn grenzen te blijven. De heuvels waarin ik voor een deel in getraind had brachten me goed aan het hijgen. Ik liep op de 4e plek en dat zou zo blijven. Na 6 km kreeg ik bandje, die bij vertoning, 6 km later, een geldige eindtijd opleverde. De ondergaande zon stond mooi achter de bergen en verzachtte de pijn die ik mijn kuiten voelde. Mooier lopen kan bijna niet. Na 9 km was het het helemaal donker en ik had de uitgifte post van de lampjes natuurlijk net weer even gemist. Gelukkig kreeg ik bij de waterpost op 9 km een hoofdlampje, maatje XXL. Ik hield hem in mijn hand en liep veilig naar de finish. Ik finishte in 55 min, moe, maar niet gesloopt, lekker gelopen. Mijn Garmin telde 11.2 km, wat ik voor de beeldvorming toch maar even voor me hield.
Na afloop sprak ik de nummer twee die op me 8 min voorbleef. Bleek gelukkig een goeie loper, had de marathon al binnen de 3 uur afgelegd, en draaide zijn hand niet om voor 34 min, op 10 km! Lopen kunnen ze hier ook, en hard ook. De race refreshments die me beloofd waren, waren dik in orde. Ik schepte mijn bord op met salade, rijst en worstjes, prima voor het herstel. De organisator vertelde me dat de opbrengst naar de Holland hockey Tour gaat. Het is de bedoeling dat de hockeyclub uit Graaf Reinet volgend jaar naar Nederland afreist en daar een paar wedstrijdjes speelt, hartstikke gaaf. Dat houden we even in de gaten.
Zaterdag reed ik met Annemiek naar het Mountains Zebra Park en reden een rondje, op zoek naar een paar Zebra's. Wat denk je? Geen een gezien. Wel een paar andere diertjes die je in Koog aan de Zaan niet tegenkomt, hoop ik. Ik weet nog dat we vroeger na een dag dobberen op de Waddenzee, op zoek naar zeehonden, er geen tegen kwamen. Kregen we gewoon ons geld terug, daar trapte ze hier mooi niet in. Wel hadden we de volgende morgen aangenaam bezoek van nieuwsgierige aapjes. Daar heb ik niet zo op, de beelden spreken voor zich. Nog een weekje, en dan ben ik weer terug, geniet nog even van de rust.
-
12 November 2014 - 06:59
Mamma:
Keek alweer uit naar een mooi verslag van jou, bijzonder hoor ook deze keer. Wat best een heftige ervaring hè? Kunnen wij ons toch niet voorstellen wat jij gezien hebt aan armoede? Erg hoor, maar wel fijn dat je deze mensen kennis kon laten mkten met de voetreflexologie, een lichtpuntje op hun dag. En leuk ook dat je mee kon doen aan de loopwedstrijd. En die aapjes vind ik op de foto wel heel schattig, maar zou ook wel schrikken als ze te dicht bij komen. Als klein jongetje was je er ook al niet zo happig op haha. Veel plezier nog Bjorn de laatste dagen, kijk al uit naar je thuiskomst :) Dikke kus mamma -
12 November 2014 - 08:11
Mieke De Groot:
Dankjewel Björn, voor je mooie verhalen. Ik ge niet er erg van. Ik wens je nog fine dagen en een behouden thuiskomst. Groetjes van Mieke -
12 November 2014 - 10:10
Janaika:
Wat een leuke update weer en wat gaat de tijd snel! Over een week kom je alweer huiswaarts...Voor jou jammer maar voor ons gezellig want het is wel stil hiernaast... ;-)
Geniet van je laatste weekje Buurman!
Kus,
JIP -
12 November 2014 - 12:06
Hanny Luinenburg:
Hi Bjorn,heb net je verslag gelezen. Top man!! Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat je journalistiek had gestudeerd. Je heb echt talent. Als je straks weer in nederland bent,ga ik je leuke verhalen missen. Nog een fijne paar dagen! -
12 November 2014 - 12:37
Pappa:
Vriend!
Mooi verhaal! Geniet nog van je laatste week daar! Doen wij dat hier ook ;)
Groetjes,
Pappa -
13 November 2014 - 17:19
Helen :
Lieve Bjorn,
Na al je mooie verhalen toch van mij ook nog maar even een berichtje. Wat een avonturen allemaal zeg! Super dat je dit zo hebt mogen meemaken. Ik kijk erg uit naar de 22ste, waar er hopelijk nog meer mooie verhalen komen :-)
Kus,
Helen -
14 November 2014 - 13:00
Opa Simon En Oma Truus:
hallo Bjorn,
we hebben je foto's gezien, je verhalen gelezen en we vinden dat je het geweldig doet. Alvast goeie reis terug en tot gauw,
veel liefs van ons -
20 November 2014 - 13:00
Brenda Post:
Lieve Bjorn
Respect!! Prachtig om door jouw ogen een stukje Zuid-Afrika mee te maken. Hoe gezegend we ons in dit leven hier mogen voelen. Wat een talenten heb jij, jongen!!! Je kijkt echt met je hart naar mensen. Hoe respectvol jij je behandelingen ingaat. Een oprecht geven en delen. En dan je schrijftalent. Je kan zo mooi de sfeer verwoorden. Schoonheid, diepgang, relativeren en humor, echt goed. O, en over muizen en aapjes, een waar krachtig mens durft kwetsbaar te zijn...
Hoop dat je nu in Nederland nog lekker kan nagenieten. Zie je gauw
Kus, Brenda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
